کسی چه شکرکند دولت تمنا را

به عالمی که تویی ناله می کشد ما را

ندرد انجمن یأس ما شراب دگر

هم از شکست مگرپرکنیم مینا را

به عالمی که حلاوت نشانهٔ ننگ است

دو نیم چون نشود دل ز غصه خرما را

هنوز ارهٔ دندان موج در نظر است

گوهر به دامن راحت چسان کشد پا را

درشت خو چه خیال است نرم گو باشد؟

شرارخیزی محض است طبع خارا را

سلامت آینهٔ اعتبار امکان نیست

شکسته اند به صد موج رنگ دریا را

صفای دل به کدورت مده ز فکر دویی

که عکس ، تنگ برآیینه کند جا را

برون لفظ محال است جلوهٔ معنی

همان زکسوت اسما طلب مسما را

رسیده ایم ز اسما به فهم معنی خویش

گرفته ایم ز عنقا سراغ عنقا را

هزار معنی پیچیده در تغافل تست

به ابروی تو چه نسبت زبان گویا را

سبکروان به هوایت چنان ز خود رفتند

که چون نفس نرساندند برزمین پا را

همیشه تشنه لب خون ما بود بیدل

چوشیشه هرکه به دست آورد دل ما را